Metodę tę wprowadził do stosowania w 2004 roku Stanisław Sobański, ówczesny nadleśniczy Nadleśnictwa Ośno Lubuskie. Polega ona na siewie jesienią (podczas orki) nasion gatunków liściastych i dalsze odnawianie powierzchni przez sadzenie sadzonek sosny wiosną roku następnego. Wprowadzane gatunki drzew mogą być różne: dąb bezszypułkowy, buk zwyczajny, klon zwyczajny, klon jawor, brzoza brodawkowata, świerk pospolity, modrzew europejski, lipa drobnolistna, róża dzika, jarząb pospolity.

Można zastosować sam siew wszystkich gatunków, które w przyszłości mają utworzyć drzewostan lub połączyć siew wybranych gatunków z sadzeniem określonych gatunków. Można również połączyć siew gatunków liściastych z inicjowaniem odnowienia naturalnego sosny. W tym roku na powierzchni dwóch zrębów w Nadleśnictwie Kozienice został posiany dąb bezszypułkowy i dzika róża, a wiosną w tym samym miejscu zostanie posadzona sosna.

Powierzchnia siewu jest grodzona – by dziki nie wygrzebały żołędzi, ale już po 3-6 latach uprawa jest rozgradzana, by mogła stanowić bazę żerową dla  saren i jeleni. Jeleniowate zamiast pączków sosny zgryzają sadzonki gatunków liściastych. Metoda szczególnie polecana jest na powierzchniach „trudnych” do odnowienia: pożarzyska, powierzchnie zagrożone żerem zwierzyny czy powierzchni gdzie pędraki chrabąszcza stale zjadają korzenie sadzonek uniemożliwiając ich wzrost i rozwój.

Stosowanie metody Sobańskiego przynosi liczne korzyści dla lasu i zwierzyny:

• Drzewostan wielogatunkowy jest odporniejszy na zagrożenia biotyczne i abiotyczne np. choroby grzybowe i owady, silny wiatr, okresowe podtopienia.
• Przy zakładaniu upraw poprzez siew sadzonka unika tzw. stresu sadzeniowego i rośnie szybciej. Korzenie sadzonki nie są uszkadzane przy wyjmowaniu z gruntu i ponownym sadzeniu, więc nie muszą się regenerować, a sadzonka jest lepiej „odżywiona”.
• Baza żerowa dla zwierzyny jest większa i bardziej urozmaicona.
• Wskazuje naturalne właściwości mikrosiedlisk, na których z powodzeniem można popierać hodowlę gatunków liściastych. Nawet na uboższych siedliskach boru świeżego istnieją fragmenty wilgotniejsze, z większą ilością składników pokarmowych. Domieszka gatunków liściastych zwiększa różnorodność, a w dalszej perspektywie również żyzność danego biotopu.